برنامه ریزی باعث می شود شما بدانید کجایید و به کجا می خواهید بروید‎

چندی پیش یکی از دوستانم می گفت کاش زندگی دکمه ی بازگشت داشت، این سخن من را برد به عمق اندیشه که چرا انسان ها از آنچه انجام داده اند راضی نیستند.

شکستی عهد یا هستی بر آن پیمان، نمی دانم!

عید هم با تمام شیرینی ها و آجیل هایش تمام شد. شاید خیلی از ما با خود عهد کرده بودیم که فلان کار خوب را از آغاز سال جدید شروع کنیم و یا این کار بد را در سال جدید متوقف کنیم. چند صباحی هم توفیق حاصل شد و توانستیم به عهد خود پای بند باشیم اما بعد از یک یا دو روز بر طریق مالوف رفته و عهد خود را شکستیم.

خب، این عادت خیلی از ماست: آغاز می کنیم بدون پایان. شروع می کنیم بدون انتها. تصمیم مانند مار آبی ست، گرفتنش ممکن است آسان باشد اما نگه داشتنش به مراتب دشوار تر. وقتی تصمیمی می گیرید یک قدم جلو تر از آنانی هستید که این تصمیم را ندارند، اما فراموش نکنید تنها یک قدم در راه بسیار طولانی. به عبارت زیبا تر تصمیم اگر یک قدم باشد اجرایش هزاران قدم و در هر قدم دشواری و سختی نهفته.

نا امیدی گناهی نابخشودنی

بنا بر آنچه گفته شد راه دراز است و صعب. اما نباید نا امید شد. حضرتش فرمود اَتزعَمُ اَنَّـکَ جِـرمٌ صَغیر  ‌وَفِیـکَ انطَوَی العَـالَمُ الاَکبَرُ، دل هر ذره را که بشکافی//آفتابیش در میان بینی. اگر همه ی عالم نیز بر آن باشند که تو را از تصمیمت منصرف کنند و تو مردانه بر آن راه باشی، هرگز نخواهند توانست ذره ای خلل در عزم استوار تو به وجود آورند.